Kortgeleden publiceerde het RIVM een factsheet over een wetenschappelijk onderzoek naar de onderscheidende waarden van dagbesteding/ opvang op zorgboerderijen.
Het onderzoek heeft betrekking op mensen met dementie en hun mantelzorgers en verkent de condities die bijdragen aan de maatschappelijke participatie van de betrokkenen. Gekeken is naar verschillen die opvallen tussen dagbesteding/ opvang op zorgboerderijen en dagbesteding/ opvang in reguliere zorginstellingen. Het onderzoek werd uitgevoerd met financiering van het Ministerie van Economische zaken (via ZonMw) en Alzheimer Nederland.
LEAS trad op als adviseur van het onderzoeksteam.
Uit het onderzoek valt voor mij de indringende conclusie af te leiden, dat zorginstellingen er goed aan doen om snel te leren van zorgboerderijen.
Een conclusie die volgens mij direct verband houdt met de resultaten die wij de komende jaren moeten gaan behalen in het transitieproces langdurige zorg.
In het onderzoek blijkt namelijk dat er nogal wat mantelzorgers (die ook partner zijn) zijn die dagbesteding/opvang in een zorginstelling afwijzen, omdat het programma onvoldoende aansluit bij de behoeften van hun naaste. Vanwege het gebrek in die aansluiting, blijven de partners de dagelijkse last liever zelf dragen.
Dit terwijl 13% van de mantelzorgers ook aangeeft zeer zwaar of overbelast (2011) te zijn èn 1 op de 10 denkt het niet langer dan nog een half jaar te kunnen volhouden.
Alleen als er wel een zorgboerderij beschikbaar zou zijn, zijn de mantelzorgers (die ook partner zijn) wel bereid om die ontlastende stap (respijt) te zetten.
Een conclusie waarmee gemeenten en zorginstellingen iets zouden moeten, vind ik.
Want mantelzorgers (die ook partner zijn) zijn bijzonder waardevol – van goud zelfs – in het ondersteuningsproces van kwetsbare burgers.
Zij vormen een essentiële schakel in het streven om kwetsbare burgers (waaronder mensen met dementie) zo lang mogelijk thuis te laten wonen.
Daarin vertel ik natuurlijk weinig nieuws!! Risico op uitval van deze groep moeten we dan ook zo veel mogelijk voorkomen, lijkt me.
En volgens mij kan daarop wel een mooie slag worden gemaakt. Dat is ook weer niet zo’n ingewikkelde opgave, lijkt me. Het onderzoek van het RIVM biedt daarvoor wel wat handvatten.
In het onderzoek komt namelijk naar voren dat het niet zozeer (of alleen maar) gaat om het fenomeen ‘zorgboerderij’ alleen, maar dat het vooral gaat om ‘het programma’ dat op de zorgboerderij wordt geboden. Zinvolle taken (taken die soms ook nog een beetje kunnen worden betiteld als vrijwilligerswerk), (buiten) bezig zijn in de natuur, uitgenodigd worden en automatisch aangezet worden tot en ruimte om te bewegen, het helpt in belangrijke mate mee om die stap naar dagopvang voor mensen met dementie en hun mantelzorger wel te zetten. Een stap die nodig is om mantelzorgers (die ook partner zijn) even te ontlasten, respijt te gunnen en te helpen om die pittige taak langer vol te houden. Als de zorginstellingen al een beetje in die richting zouden opschuiven, zou dat de mantelzorgers die ook partner zijn, al een stuk helpen.
DUS…………..
Waarom spitten we niet een deel van die mooie tuinen van zorginstellingen om en beginnen we daar niet een aantal serieuze ondernemingen in de natuur.
Bijvoorbeeld een complex met volkstuintjes voor buurtbewoners, die in ruil daarvoor samenwerken met ouderen en deelnemers aan de dagopvang.
Het gezamenlijk verkopen van groenten in de ”city-garden” of de ”stadswijngaard” kan, zomaar een stap zijn die een beetje op een zorgboerderij gaat lijken.
Het komt de integratie met de buurtbewoners waarschijnlijk ook nog eens ten goede.
En waarom gaan we niet wat ruimhartiger om met dieren, in en rondom een zorginstelling. Waarom geven we de ouderen en de deelnemers aan de dagbesteding/ opvang daarin zo weinig serieuze taken. Is dat alleen maar omdat de reguliere begeleiders van de activiteitenbegeleiding of medewerkers dagverzorging daarmee niet afdoende kunnen omgaan. Jammer! Trek een gepensioneerde agrariër aan of sluit een coalitie met de beheerders van een stads- of kinderboerderij. Zij kunnen daarin een coördinerende, eindverantwoordelijke rol gaan spelen. Laten we daarin eens een uitdaging aangaan.
En waarom beste wethouders, ambtenaren en gemeenteraadsleden zijn er nog steeds zo weinig gemeenten, die dagbesteding/ opvang voor dementerende ouderen koppelen aan hun stads- en kinderboerderijen. Waarom niet? Als u het verstandig doet, is het leuk en helemaal niets op tegen. U slaat daarmee twee vliegen in een klap en bent ook nog eens actief bezig met een inclusieve samenleving.
Dat is toch niet meer omdat de afdeling ”zorg en welzijn (Wmo)” op een andere etage wordt behandeld, dan de vraagstukken in het kader van ”recreatie en vertier (vrije tijdsbesteding)”? Vanaf 2015 gaan we dat toch koppelen. Om uw begroting te sparen.
*Noot.
Overigens handelt de bovengenoemde conclusie vooral over de keuzes die er worden gemaakt door mantelzorgers die ook partner zijn. Zij brengen hun naaste bij voorkeur naar een zorgboerderij en als die niet beschikbaar is, blijven zij de last liever zelf dragen. De dagbesteding/ opvang in zorginstellingen wordt in meerdere mate bezocht door mensen met dementie die we zouden moeten betitelen al verweduwde vrouwen. Een deelnemersgroep waarvan meestal de kinderen de mantelzorger zijn. Deze kinderen kiezen pragmatischer en lijken zich wat minder druk te maken over het programma dat er wordt geboden
Recent Comments