Ik heb voor een keer de uitnodiging aanvaard om mezelf te presenteren in een bijlage over Zorginnovatie van het Financieel Dagblad. Het was een buitenkansje, voor een zeer gereduceerd tarief in de editie van 27 november. Voor de snelle beslisser. Lees hier mijn advertorial.
In hoofdlijnen zijn dit mijn statements:
Vernieuwen is niet gemakkelijk omdat dat veel onzekerheid met zich meebrengt. En daar voelen veel mensen zich niet prettig bij. Organisaties moeten in dat proces ‘geleid’ worden. En dat is iets anders dan ‘managen‘. Leiden betekent dat directie/ bestuurders de richting aangeven, voor de troepen uitgaan en medewerkers verleiden om daarin mee te gaan. In het algemeen vind ik dat er nog teveel reactieve sturing (‘gemanaged’) wordt gegeven. Teveel op de regels en het protocol en te weinig op de visie.
Onze verzorgingsstaat is aan het einde van haar levenscyclus. We hebben teveel aspecten van ons welzijn en gezondheidszorg in handen gelegd van de Overheid. En dat is niet goed. Professionalisering biedt niet voor alles de beste oplossing. En het leven in instellingen, zeker in grootschalige instellingen, is niet goed voor mensen. Zeker niet voor de komende generaties. We moeten dus weer terug naar de basis en meer heft in eigen handen krijgen/nemen. Dat is niet eenvoudig, maar het moet.
We zullen – met vallen en opstaan – een nieuwe weg moeten gaan vinden in onze directe leefomgeving. Meer zelf doen en uitgaan van de eigen kracht van mensen gaat niet vanzelf. Maar als we elkaar blijven uitnodiging en stimuleren om creatief naar oplossingen te zoeken, zal het op termijn zeker goed komen. Dat levert een betere samenleving op, daar ben ik van overtuigd. Er zijn nu al veel mensen die opnieuw de ruimte zoeken. In de grote steden, maar ook in krimp regio’s zoeken mensen naar manieren om ‘zoveel mogelijk zelf te doen‘. Ik omarm en ondersteun die initiatieven graag.
Bij zorginnovaties moeten we meer de inbreng van andere disciplines toelaten en daarmee samenwerken/ samen denken. Andere disciplines of andere sectoren kunnen nogal eens een verfrissende inbreng hebben op de vraagstukken waar we met z’n allen voor staan. Zo werkte ik onlangs samen met twee kunstenaars (social designers) aan de conceptvernieuwing op een instellingsterrein voor mensen met een verstandelijke beperking. Het leverde een boeiende innovatie op die nu wordt ingevoerd. Daarnaast zoeken ook een aantal architecten naar actieve samenwerking (onder andere met mij) omdat zij zien dat er meer nodig is dan het simpelweg ‘stapelen van stenen’. Een vernieuwende woonomgeving voor ouderen (bv. ter vervanging van het verzorgingshuis) komt alleen maar tot stand door een zorgvuldige samenhang tussen (de kwaliteit van) de woning, de ondersteunende voorzieningen in de publieke ruimte EN de processen die zorg dragen voor een actieve buurt- of gemeenschapsontwikkeling. Door samenwerking worden we beter.
Recent Comments